POCKAZINE vol. 1 no. 1 September 2007

ข้อความบนปก : ประสบ Gay เปิดประสบการณ์ชีวิต(เกย์) วิตกจริต ไม่มีพิษ แต่มีภัย..(ทางสมอง)

 

ตัวอย่างความสนุกเพียงบางตอนจาก IAMGUY series vol.001 Pockazine : ประสบเกย์ ตอน : เด็กหอกระเด็น "คนที่น่ารังเกียจ มักพยายามทำร้ายให้คนอื่นดูน่ารังเกียจมากกว่า เพื่อกลบความน่ารังเกียจของตนเอง" Elfen lied สมัยหนุ่ม ๆ ผมมีถูกพ่อแม่ส่งมาเรียนต่อชั้นมัธยมที่โรงเรียนประจำแห่งหนึ่ง เนื่องจากความเป็นเด็กต่างจังหวัดจึงถูกบรรจุอยู่ในหอพักโรงเรียน อย่างที่รู้กัน ตอนนั้นผมยังไม่เปิดฝา ยังคงดำรงตนเป็นกระเทยเจียมตน ไม่เผยไต๋ให้ใครสังเกตเห็นง่าย ๆ เนื่องเพราะยุคสมัยตอนนั้น การเปิดเผยตัวตนว่าเป็นเกย์ ต้องใช้ความกล้ามหาศาล สังคมยังไม่ยอมรับ ทุกคนมองว่าเกย์คือ อาชญากรรม... โชคดีที่โรงเรียนคริสต์ที่เล่าเรียนอยู่นั้น มีกฎเข้มงวดมากในเรื่องชู้สาว ถ้าอาจารย์ฝ่ายปกครองระแคะระคายละก็ ใบเชิญผู้ปกครองสีเหลืองสดใสจะถูกส่งตรงถึงพ่อแม่ทางไปรษณีย์ทันทีแบบที่ จำเลยยังไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัว เพราะเหตุนี้ผมจึงนำมาอ้างได้ ถึงอุปนิสัยไม่สนใจอยากมีแฟน ไม่ชอบผู้หญิง นัยว่ากลัวมาสเตอร์คุมหอจะรู้... งานนี้จึงไม่ต้องพะวงเรื่องเผยพิรุธมากนัก ช่วงนั้นก็อยู่ในวัยเห่อไหมพอดี ฮอร์โมนกำลังกระฉูดตูดเป็ด เวลาอาบน้ำรวม คือ สวรรค์ เพราะได้ทัศนาเพศผู้มากมายมาอาบน้ำรวมกันตามลำดับไข่ จุดพีคสุดของงาน คือ การได้ลอบมองคนที่แอบชอบเอามือล้วงลงไปในกางเกงเพื่อทำความสะอาดไข่นุ้ย ทั้งฟอกสบู่จนถึงเอาแป้งโรยจู๋ว์ (กลับมาคิดตอนนี้ก็ขำ นี่เราหาเรื่องอาบน้ำพร้อมเขาเกือบทุกวัน เลิกเรียนแทนที่จะอาบน้ำตอนที่ห้องว่าง ๆ แต่ต้องรอใครบางคนเล่นกีฬาเสร็จค่อยวิ่งตามไปอาบด้วยกัน) ช่วงเวลานี้แหละ สวรรค์จริง ๆ แต่ก็ช่วงเวลานี้แหละ ที่เป็นนรกสำหรับใครบางคนเหมือนกัน... ไอ้เพียร (นามสมมุติ) คือ อีกผู้หนึ่งที่เป็นกะเทยอยู่หอพักเหมือนกัน ความสนิทสนมระหว่างผมกับมัน ถือว่าเข้าทำนองไก่เห็นตีนงู งูเห็นนมไก่ คือต่างรู้กันลึก ๆ ถึงความลับของแต่ละฝ่าย แต่เราก็ไม่ปริปากพูดออกมา จุดแตกต่างระหว่างมันกับผมก็ คือ ทุกคนรับรู้ว่า ไอ้เพียรมันเป็นตุ๊ด ก็แสดงออกซะขนาดนั้น สำหรับคนที่ไม่เคยมีประสบการณ์ใช้ชีวิตในหอพักมาก่อน ท่านควรทราบว่าแทบทุกหอพักในโรงเรียนจะมีวัฒนธรรมหนึ่งที่เหมือนกัน นั่นคือ "วัฒนธรรมแกล้งตุ๊ด" นี่ก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ผมตัดสินใจไม่เผยตัวเช่นกัน เพราะมันนำมาซึ่งชีวิตที่ถูกกลั่นแกล้งตลอดสามปี แต่กับไอ้เพียร มันไม่สน (น่าจะบอกว่า ไม่รู้มากกว่า) สามปีในหอพักของไอ้เพียร คือ นรกดี ๆ นี่เอง เพราะพวกเด็กเหลือขอ ที่ถูกพ่อแม่ส่งมาอยู่หอดัดสันดานทั้งหลาย ต่างพากันเป็นตัวตั้งตัวตีในการรุมแกล้ง เวลาเดินผ่านก็โดนล้อเลียน "ขออัดตูดทีดิ" "ดูมันเดินส่ายยั่วหาผัว" หรือ ร้องเพลงล้อเลียน ซึ่งเพลงเด่นสมัยนั้นก็หนีไม่พ้น เกลียดตุ๊ด ของซีเปีย (พี่โอ๋จะรู้มั้ยครับ เพลงนี้ของพี่ทำร้ายความรู้สึกคนเป็นตุ๊ดคนนึงในสมัยนั้นเหลือเกิน) กระดานดำ ตู้ล็อกเกอร์และโต๊ะเรียนจะไม่เคยขาวสะอาด เป็นต้องมีการเขียนข้อความล้อเลียนตลอดด้วยปากกาเมจิกชนิดกันน้ำ ยิ่งหลัง ๆ พวกเอาคัตเตอร์สลักโต๊ะเป็นรอยถาวรเลยทีเดียว ชั่วโมงพละ เวลาทำท่ากายบริหารอบอุ่นร่างกาย โดยเฉพาะท่าก้มเอามือแตะส้นเท้านี่ต้องระวังหลังทุกครั้ง เพราะจะโดนคนที่อยู่ข้างหลังหรือข้าง ๆ ลอบ"โจ๊กดาก" ทุกทีไป ซึ่งไอ้ครูพละระยำเหมียวมันเห็นก็ไม่ได้ห้ามปราม กลับเห็นเป็นเรื่องสนุก จะเข้าห้องน้ำปลดทุกข์ก็ต้องแอบ ๆ ถ้ามีคนรู้รับรองต้องมีปีนแอบดู หรือ ไม่ก็ถีบประตูโครม ยิ่งตอนอาบน้ำรวมนะคุณเอ๋ย โดนทุกครั้งทุกวันทุกรอบการแสดง นั่น คือ การจับแก้ผ้า สองคนล็อกแขน อีกสองล็อกขา อีกคนถอดกางเกง โชว์ด้วงน้อย (โชคดีที่สมัยนั้นยังไม่มีกล้องดิจิตัล หรือ มือถือถ่ายรูปได้) อย่าคิดว่าร้องไห้แล้วจะได้รับคะแนนสงสาร ตรงกันข้าม มันยิ่งสะใจ ยิ่งแกล้งหนักเข้าไปอีก ประมาณว่าอารมณ์ไม่ดีมา แกล้งไอ้เพียรดีกว่า มันกว่าแห้วอีก "คนที่น่ารังเกียจ มักพยายามทำร้ายให้คนอื่นดูน่ารังเกียจมากกว่า เพื่อกลบความน่ารังเกียจของตนเอง" โดนอย่างนี้ทุกวัน แถมจะหนีก็ไม่ได้ ต้องเผชิญหน้ากับมันไปตลอดระยะเวลาสามปี ถ้าสงสัยว่าแล้วตัวผมเล่า...ตอนนั้นไปอยู่ที่ไหน คำตอบก็ คือ ผมก็อยู่ตรงนั้นแหละ อยู่ในฐานะผู้สังเกตการณ์ตลอด แต่ไม่ได้ยื่นมือเข้าช่วยเหลือแต่อย่างใด... ใช่ครับ...ผมมันเป็นไอ้หงอ ในตอนนั้นคิดได้แค่ว่า ..ซวยว่ะ แต่ถ้ายื่นมือไปช่วยละก็กูไม่โดนหางเลขไปด้วยหรือไง ดีไม่ดีความลับอาจโดนแพร่งพรายอีกต่างหาก ก็เลยได้แต่มองอยู่ห่าง ๆ อย่างห่วง ๆ (เชิญถุยครับ) พยายามปลอบใจตัวเองว่า อย่างน้อยเราก็ไม่ได้ไปร่วมเสวแกล้งมันกับเขาด้วย แถมสนิทกันหรือเปล่า ก็แค่ผีเห็นผี ไม่ได้ซี้ปึ้กกันสักหน่อย เคยคุยกันแค่ไม่กี่ครั้งเอง พอคิดอย่างนี้ก็รู้สึกสบายใจขึ้นมา ไง ๆ มันก็คงไม่แค้นเคืองเราเท่าไหร่หรอก ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์วันนั้นขึ้น วันนั้น จำได้เลยว่าเป็นวันกีฬาสี ผมเองเป็นพวกเกลียดการเล่นกีฬาอยู่แล้ว (ใจจริงโคตรอยากสมัครเป็นเชียร์ลีดเดอร์เลย แต่ต้องระงับใจไว้) เลยนั่งอ่านหนังสือเงียบ ๆ อยู่คนเดียวในหอพักชั้นล่าง ปรกติมาสเตอร์เขาไม่ให้กลับหอเวลาเรียนหรอกนะครับ แต่วันนี้กรณีพิเศษ อาจารย์หนีไปพากย์บอลหมด อ่านหนังสือกำลังมันส์ เกิดรู้สึกอยากระบายของเสียในลำไส้ใหญ่ขึ้นมา เลยเดินไปห้องน้ำ แต่ภาพที่เห็นในเวลานั้นก็ คือ ไอ้เพียร ถูกกลุ่มเด็กเหลือขอพวกนั้นจับล็อกตัวรุมแก้ผ้าตามเคย เป็นไอ้เพียรร้องลั่น ส่วนผม...ขอโทษนะครับ ความคิดแรกที่แวบมาในหัวคือ "นี่..ยังไม่ชินอีกเหรอวะ" แต่คราวนี้ดีกรีมันหนักข้อกว่านั้นครับ เพราะหลังจากถูกจับถอดกางเกงในแล้ว ไอ้หัวโจกมันคงมันเขี้ยวเต็มที่ แทนที่จะพอแค่นั้นแต่มันกลับยื่นมือไปดีดจู๋ว์ดังเพียะ! ไอ้เพียรร้องลั่นอย่างเจ็บปวด ไอ้คนทำมันยิ้มสะใจ ส่วนผมเสียว (หมายถึงเสียวเจ็บแทน) ยังไม่พอ พวกมันทุกคนที่อยู่ตรงนั้นพากันรุมทึ้งถอนขนเพชรนิลจินดา ที่ ช่วงอายุตอนนั้นยังเพิ่งขึ้นหรอมแหร็มเอ๊ง พากันเด็ดกันคนละเส้นสองเส้นอย่างหนุกหนาน แล้วสายตาของทุกคนในนั้นก็หันมามองที่ผม ซึ่งยืนมองอย่างหวาด ๆ แม้ไม่พูดอะไร แต่ใจก็รู้เป็นนัยว่า อยากให้ผมมาร่วมเด็ดใบตำลึงค์ด้วย ถ้าผมไม่ทำ ผมอาจกลายเป็นเป้าหมายถูกแกล้งแทน แต่ถ้าผมเอาด้วย... จนป่านนี้ผมก็ยังไม่อาจลืมแววตาของไอ้เพียรที่มองดูผมเวลานั้นได้... ทุเรศตัวเองจริง ๆ ครับ… แม้เวลานี้ผมจะสำเร็จการศึกษาจากโรงเรียนแห่งนั้นแบบไม่มีใครรู้ความลับก็ ตาม แต่ความรู้สึกผิดนี้ยังหลอกหลอนผมเรื่อยมาตลอด ที่เลือกทางเอาตัวรอด ก็ผมไม่ใช่ฮีโร่ เป็นแค่คนธรรมดาสามัญ คิดได้อย่างนี้แล้วก็สบายใจขึ้นมา จะเห็นได้ว่าผมมักหาเหตุผลดี ๆ มาเข้าข้างตัวเองเพื่อให้รู้สึกดีอยู่เสมอ... *เมื่อเร็ว ๆ มานี้ ผมมีขับรถไปทำธุระที่บ้านเก่า และมีแวะผ่านโรงเรียนเก่าในฐานะทางผ่าน ไหน ๆ ก็แวะไปดูสถานศึกษาในอดีตของตูซะหน่อย แล้วก็พบว่า ยุคสมัยมันเปลี่ยนไปแล้ว ใครที่เป็นเกย์นั้น สามารถเปิดเผยตัวตนได้อย่างเต็มที่ ไม่ต้องเก็บงำเป็นความลับทางทหาร เหมือนอย่างรุ่นผมอีกต่อไป เพราะตลอดทางที่ขับรถผ่าน ผมเห็นเหล่า "น้องสาว" มากมายนั่งอิงแอบ นอนตัก หัวร่อต่อกระซิกตามที่ต่าง ๆ อย่างไม่แคร์สายตาใคร เมื่อผ่านมาถึงห้องน้ำอันเป็นจุดเกิดเหตุนั้น หลีกเลี่ยงไม่ได้จริง ๆ ที่ต้องคิดถึงไอ้เพียร ในตอนนี้มันทำอะไรอยู่ที่ไหนนะ? แล้วผมก็พบคำตอบของคำถามในกาลต่อมาไม่นานนัก *ติดตามอ่านต่อได้ใน IAMGUY series vol.001 Pockazine : ประสบเกย์ วางแผงทั้วประเทศแล้ววันนี้

 

 

Join My Group
 Email to  : biboythai-subscribe@yahoogroups.com

 

หนังสือเกย์มือสองราคาถูก ซีดีเบื้องหลังถ่ายแบบ อัลบั้มลับเฉพาะนายแบบ
www.sanamluangonline.com

 

www.Ddekwang.com